صد سروده سر گرفته از جشن و جنبشِ جاری در جهان

از رَستن و رُستنی چنین عمیق و دیرپای و کم نشان

جنگل کهن چه سان خنده بر لب نشانده و گشته جوان

برگهای گویای و گیرایِ مهربان او همسانِ پرنیان

آرام جان و دلنواز و درخشنده اند چون دیدگانِ نوزادگان

در میانِ درختانِ سبزین ردإ، می تراود شکوفهء نغمهء مرغکان

پر ز رمز و راز و نیاز، چون ترانهء تمنّای تازه دلداگان

شسته بارانِ رحمتِ شبانه، این اشکِ شوقِ آسمان

گرد و غبارِ گذشتِ زمان در مکان بر سرِ راهِ سالکان

در چنین اوجِ لذّتی می تپد قلب من برای کهن دیارِ عاشقان

در فراز و نشیب آمده از بیم و امید چون امواج دریای بیکران

۞۞۞

Rotenburg an der Fulda
هشتم اردیبهشت ماه هزار و سیصد و نود و دو

۞۞۞

نسخه برای چاپ

ایران، کهن دیارِ عاشقان