Lebensmut
شهامت زندگی
inspiriert durch ein Gedicht von Simin Behbahani aus dem Jahr 2010

***

Diese Höhle ist dunkel, die Stille hallt
und doch flackert in der Ferne Licht
vor mir ragt eine Felsenwand, eisig, kalt
erkennbar sind doch viele Risse, verratend schlicht

die dunkle Nacht verweilt schon lange
die zertretene Erde seufzt bange
mein Herz singt in der Brust geduldig
bleib dem Leben treu, mach dich nicht schuldig

der Kopf ist voller Schmerz, mein Körper alt
die Beine schwach, meine Hände kalt
und doch verglühe ich vor Liebe
trotz aller Grausamkeit, der Hasses Hiebe

tief verwurzelt wie eine Lärche, in Bausch und Bogen
hatte keine Angst, machte mir keine Sorgen
als die vielen Skorpione und Schlangen
marschierend ihre Todeslieder sangen

Unrecht und Gewalt sollt ihr vermeiden
wo Gepeinigte sich krümmen vor Leiden
steht auf, schreit, ehrt das Leben
bringt diese ungerechte Welt zum Beben

achtzig Stimmen in mir, und mehr
mahnen: Alte, sei nicht auffällig so sehr
schweigen, die Wahrheit verraten, ducken
auf mein Leben, mein Werk spucken
das ist ihre Empfehlung, ihr Segen
erst aber wenn die Todesgräber mich ins Grab legen

****

سیمین بهبهانی

(١٣٨٩)

هر چند دخمه را بسیار خاموش و کور می بینم
در انتهای دالانش یک نقطه نور می بینم
هر چند پیش رو دیوار بسته ست راه بر دیدار
در جای جای ویرانش راه عبور می بینم
هرچند شب دراز آهنگ، نالین زمین و بالین سنگ
در انتظار روزی خوش، دل را صبور می بینم
تن کم توان و سَر پُر درد، پایم ضعیف و دستم سرد
در سینه لیک غوغائی از عشق و شور می بینم
گر غول در شگفت از من، پاس گذر گرفت از من
با چشم دل عزیزان را از راه دور می بینم
من کاج آهنین ریشه، هرگز مبادم اندیشه
بر خاک خود اگر موجی از مار و مور می بینم
توفان چو در من آویزد، ناکام و خسته بگریزد
از من هراس و پروائی، در این شرور می بینم
هر جا خلافی افتادست، جای حضور فریاد است
من رمز کامیابی را در این حضور می بینم
هشتاد و اند من با من گوید: خروش بس کن، زن
گویم: خموش بودن را تنها به گور می بینم

Simin Behbahani