تقدیم به سیما و رامین

۞۞۞

تو قامت بلند تمنایی ای درخت
همواره خفته است در آغوشت آسمان
بالایی ای درخت
دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار
زیبایی ای درخت

سیاوش کسرایی

۞۞۞

سالکی آمد مردّد، گرم پهلویش نشست

گفت: „راست گو در این تکرارِ پیوند و گسست

„تو چگونه مانده ای از مِهر مَست؟

گفتش:“ ریشه هایم را نگر و راز بین

سخت پیچانند در قعر و پهنای زمین

محترم دانند والا خاک و آبِ هر سرزمین

آشنا گشتند با سرنوشتِ اخترانِ بیشمار

که به گردش بوده اند قرنها هزار اندر هزار اندر هزار

„.وز نبود ما نبودند لحظه ای در انتظار و اضطرار

۞۞۞

Rotenburg an der Fulda
اوّل تیر ماه هزار و سیصد و نود و دو