inspiriert durch ein Gedicht von Mohammad Reza Shafi’i Kadkani aus dem Jahr 1992

Das sonderbare Schachspiel

Knie dich nieder
lautete der Befehl
knie dich nieder
vor das lederne Spielfeld
spiel das Spiel deines Lebens

Was für eine Ironie
ein ledernes Stück
wurde früher eingesetzt
früher
als meine Vorfahren
geköpft wurden
zur Strafe bei Auflehnung
zur Belehrung der Umgebung

die Spielfiguren
waren bereits aufgestellt
zu Ungunsten der schwarzen Partei
das Ende war abzusehen
das weiße Siegesgeschrei

Spiel mit den schwarzen Figuren
du hast nur einen Zug
wende mit ihm das Blatt um
ansonsten hast du verloren
dann ist deine Zeit um
so waren die Vorgaben
so waren die Regeln
vorzüglich einschränkend
verbindlich einengend

Und ich überlegte
was für ein aussichtsloses Spiel
was für eine schiefe Lage
vergeblich war jede Klage

So stand ich auf
in einem Schritt
war das lederne Spielfeld
mit all den Schachfiguren
gründlich gewendet
und das Spiel
unwiderruflich beendet

****

محمّد رضا شفیعی کدکنی

١٣٧١

وقتی که براین رُقعَهء شطرنج نشستم
دتبالهء آن بازی دیرین کهن بود
هر مهره به جائی ، نه به دلخواهِ من وکار
بیرون ز صف آرائی اندیشهء من بود
پیش از من و اندیشه ام اندیشه ورانی
آن نَطَع به تدبیر خود آراسته بودند
بردی سَرَه آنگاه درین بازی تقدیر
بر نَطَعی ازین گونه زمن خواسته بودند

گفتند که میکوش به هر شیوه که دانی
کاین بازی شطرنج بدین نظم و نظام است
نَک مهره بدستِ تو و بازی ز تو امّا
با یک حرکت نوبت بازیت تمام است

بر نطعی ازین گونه توان برد به تدبیر؟
خود چارهء من چیست درین ظلم و ظلامش؟
جز این که برین رقعه زنم، یکسره، تیپا
وآزاد کنم خویشتن از نظم و نظامش

Klicke, um auf mohammad-reza-shafii-kadkani.pdf zuzugreifen