Ahmad Shamlou (1925-2000)
Der helle Horizont (1955)
افق روشن ۱۳۳۴

برای کامیار شاپور
۱۳۳۴/۴/۵

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دستِ زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادریست‌
روزی که دیگر درهای خانه‌ شان را نمی‌بندند
قفل افسانه ایست و قلب برای زندگی بس

روزی که معنای هر سخن دوست‌ داشتن است
تا تو به خاطرِ آخرین حرف دنبالِ سخن نگردی
روزی که آهنگِ هر حرف، زندگیست
تا من به خاطرِ آخرین شعر رنجِ جُستجوی قافیه نبرم
روزی که هر لب ترانه‌ ایست
تا کمترین سرود، بوسه باشد
روزی که تو بیایی
برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم
…

و من آن روز را انتظار می‌کشم
حتّی اگر روزی
که دیگر نباشم
…

***

Freie Übersetzung

Eines Tages werden wir unsere Tauben wieder finden,
und die Zärtlichkeit wird mit der Schönheit
Hand in Hand gehen.

Ein Tag, an dem die Liebkosung das geringste Lied ist,
und jeder Mensch dem Nächsten
wie ein Bruder sein wird,
ein Tag, an dem man die Haustüren nicht mehr abschließt,
das Schloss eine Legende ist
und das Herz zum Leben ausreicht.

Ein Tag, an dem jedes Ausgesprochene Lieben bedeutet,
damit du wegen des letzten Wortes nicht nach Reden suchst.

Ein Tag, an dem die Melodie jedes Wortes Leben darstellt,
damit ich wegen der letzten Dichtung nicht leidend nach Reimen suche.

Ein Tag, an dem jede Lippe ein Lied ist,
damit der geringste Gesang zur Liebkosung wird.

Ein Tag, an dem du kommst,
für immer kommst,
und die Zärtlichkeit der Schönheit entspricht,
ein Tag,
an dem wir unseren Tauben Körner streuen …

Und ich sehne mich nach jenem Tag,
auch wenn an jenem Tag
ich nicht mehr da sein sollte …