پژواک

محمّد رضا شفیعی کدکنی

به پایان رسیدیم امّا
نکردیم آغاز
فروریخت پرها
نکردیم پرواز
ببخشای
ای روشن عشق بر ما
ببخشای
ببخشای اگر صبح را
ما به مهمانی کوچه
دعوت نکردیم؛
ببخشای بر ما
اگر روی پیراهن ما
نشان عبور سحر نیست
ببخشای ما را
اگر از حضور فلق
روی فرق صنوبر
خبر نیست
نسیمی
گیاهِ سحرگاه را
در کمندی فکنده ست و
تا دشت بیداریش می کشاند
و ما کمتر از آن نسیمیم
در آن سوی دیوار بیمیم
ببخشای
ای روشن عشق
بر ما ببخشای
به پایان رسیدیم
امّا
نکردیم آغاز
فرو ریخت پر ها
نکردیم پرواز

***

Echo

Mohammad Reza Shafi’i Kadkani

Wir sind am Ende angelangt
und haben noch nicht angefangen.
Die Federn sind ausgefallen,
und wir sind nicht geflogen.
Verzeih,
du Helligkeit der Liebe,
verzeih uns.
Verzeih,
wenn wir den Morgen
nicht zum Besuch der Gasse einluden.
Verzeih,
wenn unsere Kleider
kein Zeichen des Ganges der Morgendämmerung aufweisen.
Verzeih uns,
wenn es auf der Wipfel der Tanne
von der Morgenröte nichts zu berichten gibt.
Eine Brise
hat die morgendliche Pflanze,
mit einer Seilschlinge gefangen
und zieht sie zur Steppe ihres Erwachens.
Und wir sind dieser Brise nicht ebenbürtig,
verfangen hinter der Wand der Angst.
Verzeih,
du Helligkeit der Liebe,
verzeih uns!
Wir sind am Ende angelangt,
aber
haben nicht angefangen.
Die Federn sind ausgefallen,
und wir sind nicht geflogen.

Mohammad Reza Shafi’i Kadkani